चित्र र ढुङ्गाका ईश्वरमा केबल आस्था पाएँ
मैले त ईश्वर म, तिमी, तिनी, उनी सबमा पाएँ
.
ति क्षणहरु सम्झन्छु ईश्वर मैले भेटेको
ति पलहरु सम्झन्छु मैले जिवनमा भोगेको
.
म जात वर्ग धर्म अनि समाजबाट अलग छैन
म मानव हूँ त्यो सत्यबाट अल्मलिएको छैन
.
मैले ईश्वर मेरो हृदयको एउटा कुनामा पाए
मैले ईश्वर तिम्रो हृदयको एउटा कुनामा पाए
Published in Sahitya Post FB Group Jan 2025
Summarized by Google Gemini
यो कविताले कविको आस्थामा आएको गहिरो रूपान्तरणलाई कलात्मक रूपमा प्रस्तुत गर्दछ। सुरुमा, उनी देवत्वलाई केवल चित्र र मूर्तिमा सीमित देख्थे, तर अब उनी बुझेका छन् कि परमेश्वरको वास्तविक अस्तित्व हरेक जीवित प्राणीमा, आफूसहित सबैमा, प्रकट हुन्छ। कविले ती पवित्र क्षणहरूको स्मरण गर्छन्, जसले उनीहरूको अध्यात्मलाई नयाँ परिभाषा दियो, जहाँ परमेश्वरसँगको सम्बन्धले जीवनको सार नै बदलिदियो। उनी भन्छन्, आफू कुनै जात, वर्ग, धर्म, या समाजको साँघुरो दायरामा सीमित छैनन्; आफू केवल मानव हुन्। अन्ततः, कविताले निष्कर्ष निकाल्छ कि उनीहरूले परमेश्वरलाई आफ्नै हृदयको गहिराइमा मात्र नभई, अरू सबैका हृदयमा पनि भेटेका छन्।
